Cenk Kolçak*
“Cengo…” kaygısı, sonunda mutlak bir es bıraktığı, dingin lakin muzip sesiyle. Akabinde gelecek olanı beklerdim. Bilirdim, bir daha karşıt bir talep gelecek ve ben bu terslik için seçilmiş yegâne sesleniştim. elbette yankısını düşürmeyecektim kulağına, elbette elim bir daha dolu dönecektim.
Cürüm ortağımdı benim.
Ölmeme Günü’ne özel bir davette bir daha bir aradaydık, artık “Tarihi” ibaresini almış Cumhuriyet Meyhanesi’nde. İçilenin içilmiş, anılanın anılmış, okunanın okunmuş olduğu bir vakitti. Tarihi gömmekten dönüyorduk. bir daha o sesi işittim, karşımda muzip bir tabirle, “Cengo…” dedi. Kulak kesildim. “Yahu bu geceden bir kalanımız olmasın mı, ne dersin?” Bildim. Çabucak mutfağa iliştim. Görünmez olduğumu sandığım anlardan birinde tuzluk, bardak altlığı, ne var ise ceketimin cebine tıktım. Gecenin sonunda meskenine vardığında Berken’e, cebinde bardak altlığı, tuzluk, ne var ise tıkalı ceketini bırakıp uykuya dalmıştı şair, Tarihi bir suça ortak olmanın kültürel anısıyla.
Şair Salih Bolat ve şair Cenk Kolçak…
Şiirden, sanattan, gecelerden, öğlen rakılarından çok kahvaltı arkadaşımdı benim.
Haftada bir Moda kıyısında buluşur, denizle konuşurduk. Suya anlatılır üzere akardı sözcükler. Tabiat tazelenir, gök sonunu bilirdi. Ben şarküteriden peynir ve zeytin, sokaktan simit alırdım. bu biçimdelar alınabilirdi her şey… O elinde bir sepet; sepetin ortasında termos, termosun ortasında çayımız, bir kap haşlanmış yumurtamız ve baharatımızla inerdi konutundan. Kediler içinse eksik etmezdi salamı. Denize bakan bir bankta oturur, bütün lisanları konuşurduk. İkimiz de zira bütün lisanları bilirdik. “Cengo… baksana, güneşi görür görmez gülüyor deniz.”
bir daha cürüm ortağıydım onun.
Bahar mıydı neydi, bilirim, mevsim yalnız ona gülümsüyordu. “Cengo…” dedi, bir daha birebir ses tonuyla. Akabinde gelecek olanı bekledim. Bildim, bir daha karşıt bir talep geldi ve ben bu terslik için seçilmiş yegâne sesleniştim. Kıyıda açan gülleri göstererek “Cengo… Bak şu namussuzlara hele, nasıl da parlıyor” dedi. Belediyeye ilişkin, bakımlı, tahminen de seri numaraları bileklerine damgalı güllerdi bunlar. “Araklasak mı şunları he, ben güvenliği oyalarım…” elbette yankısını düşürmedim kulağına, elbette elim bir daha dolu döndüm. O yürümekten yorulmuş; dört katı çıkmaya gözü kesmemiş, onu aşağıda bırakıp kapıyı ben çalmıştım. Sevgilisi, eşi Berken’e gülleri uzatırken “Salih abi suya koymanı istedi” dedim. Yüzünde arak bir gülün tebessümü vardı.
Arkadaşımızdı.
Yekken “Cengo”, fazlacaken “Ooo geçlerrr..” sıkıntısı. Çokluğumuz onun için, ben ve Emrullah’tı (Alp). Emrullah ve ben ne vakit Moda’da volta atsak ya onu arar ya da ona rastlardık. Uzak kaldığımız günlerde ise o arardı. Bir güz nasıl gücenir, saksı nasıl sulanır, sakız ağacının Adana’daki yeri nedir, Seyhan nasıl bulanır… daima ondan dinlerdik.
kimi vakit Toroslardan eserdi, kimi vakit Ege’den, epeyce vakit kentlerin ışıklarından süzerdi.
Şiirdi.
Salih Bolat, çatışmalı senelerda açmıştı gözlerini şiire. O senelerda nereye gitse ‘herkes’ isminde biri çıkıyordu karşısına. Bir ırmak akıyordu önünde durduğu afişte; kıyıya vurmuş cesetlerin üstünden atlayarak denize ulaşan bütün kentlerden geçiyordu. O, bir Akdeniz garından trene bindiğinde gökyüzü üzere sonlu ve sonsuzdu. İnişine ben şahidim, inişinden daha sonra yürüyüşüne. O tren de eminim gökyüzü üzere sonlu ve sonsuzdur artık.
Şiirin estetik seviyesinden ödün vermeden yazdı şiirlerini. Bir toz, nasıl toz olabilirse o denli toz olurdu şiirlerinde. Bir çiçek nasıl çiçekse… Tabiat, onunla şiir içinde bir köprü olmadı hiç. Şiir, tabiat ile insan içinde bir köprüydü onun için, o kadar.
Dün bir hastane önünde durduk: Altay Öktem, Mehmet Altun, Anıl Mert Özsoy, Emrullah Alp ve ben. Bir yel esti Toroslardan. Birinci defa üşüdüğümü hissettim. Baktım. Birinci defa üşüdük biz bir kalabalık. Son karın soğukluğu kalktı içimizden.
Biz dün bir afişinde önünde durduk, Emrullah ve ben.
“Salih Bolat”, yazıyordu, akıp giden bir ırmak üzere,
On üç Şubat iki bin yirmi iki…
*Şair, gazeteci.
“Cengo…” kaygısı, sonunda mutlak bir es bıraktığı, dingin lakin muzip sesiyle. Akabinde gelecek olanı beklerdim. Bilirdim, bir daha karşıt bir talep gelecek ve ben bu terslik için seçilmiş yegâne sesleniştim. elbette yankısını düşürmeyecektim kulağına, elbette elim bir daha dolu dönecektim.
Cürüm ortağımdı benim.
Ölmeme Günü’ne özel bir davette bir daha bir aradaydık, artık “Tarihi” ibaresini almış Cumhuriyet Meyhanesi’nde. İçilenin içilmiş, anılanın anılmış, okunanın okunmuş olduğu bir vakitti. Tarihi gömmekten dönüyorduk. bir daha o sesi işittim, karşımda muzip bir tabirle, “Cengo…” dedi. Kulak kesildim. “Yahu bu geceden bir kalanımız olmasın mı, ne dersin?” Bildim. Çabucak mutfağa iliştim. Görünmez olduğumu sandığım anlardan birinde tuzluk, bardak altlığı, ne var ise ceketimin cebine tıktım. Gecenin sonunda meskenine vardığında Berken’e, cebinde bardak altlığı, tuzluk, ne var ise tıkalı ceketini bırakıp uykuya dalmıştı şair, Tarihi bir suça ortak olmanın kültürel anısıyla.
Şair Salih Bolat ve şair Cenk Kolçak…
Şiirden, sanattan, gecelerden, öğlen rakılarından çok kahvaltı arkadaşımdı benim.
Haftada bir Moda kıyısında buluşur, denizle konuşurduk. Suya anlatılır üzere akardı sözcükler. Tabiat tazelenir, gök sonunu bilirdi. Ben şarküteriden peynir ve zeytin, sokaktan simit alırdım. bu biçimdelar alınabilirdi her şey… O elinde bir sepet; sepetin ortasında termos, termosun ortasında çayımız, bir kap haşlanmış yumurtamız ve baharatımızla inerdi konutundan. Kediler içinse eksik etmezdi salamı. Denize bakan bir bankta oturur, bütün lisanları konuşurduk. İkimiz de zira bütün lisanları bilirdik. “Cengo… baksana, güneşi görür görmez gülüyor deniz.”
bir daha cürüm ortağıydım onun.
Bahar mıydı neydi, bilirim, mevsim yalnız ona gülümsüyordu. “Cengo…” dedi, bir daha birebir ses tonuyla. Akabinde gelecek olanı bekledim. Bildim, bir daha karşıt bir talep geldi ve ben bu terslik için seçilmiş yegâne sesleniştim. Kıyıda açan gülleri göstererek “Cengo… Bak şu namussuzlara hele, nasıl da parlıyor” dedi. Belediyeye ilişkin, bakımlı, tahminen de seri numaraları bileklerine damgalı güllerdi bunlar. “Araklasak mı şunları he, ben güvenliği oyalarım…” elbette yankısını düşürmedim kulağına, elbette elim bir daha dolu döndüm. O yürümekten yorulmuş; dört katı çıkmaya gözü kesmemiş, onu aşağıda bırakıp kapıyı ben çalmıştım. Sevgilisi, eşi Berken’e gülleri uzatırken “Salih abi suya koymanı istedi” dedim. Yüzünde arak bir gülün tebessümü vardı.
Arkadaşımızdı.
Yekken “Cengo”, fazlacaken “Ooo geçlerrr..” sıkıntısı. Çokluğumuz onun için, ben ve Emrullah’tı (Alp). Emrullah ve ben ne vakit Moda’da volta atsak ya onu arar ya da ona rastlardık. Uzak kaldığımız günlerde ise o arardı. Bir güz nasıl gücenir, saksı nasıl sulanır, sakız ağacının Adana’daki yeri nedir, Seyhan nasıl bulanır… daima ondan dinlerdik.
kimi vakit Toroslardan eserdi, kimi vakit Ege’den, epeyce vakit kentlerin ışıklarından süzerdi.
Şiirdi.
Salih Bolat, çatışmalı senelerda açmıştı gözlerini şiire. O senelerda nereye gitse ‘herkes’ isminde biri çıkıyordu karşısına. Bir ırmak akıyordu önünde durduğu afişte; kıyıya vurmuş cesetlerin üstünden atlayarak denize ulaşan bütün kentlerden geçiyordu. O, bir Akdeniz garından trene bindiğinde gökyüzü üzere sonlu ve sonsuzdu. İnişine ben şahidim, inişinden daha sonra yürüyüşüne. O tren de eminim gökyüzü üzere sonlu ve sonsuzdur artık.
Şiirin estetik seviyesinden ödün vermeden yazdı şiirlerini. Bir toz, nasıl toz olabilirse o denli toz olurdu şiirlerinde. Bir çiçek nasıl çiçekse… Tabiat, onunla şiir içinde bir köprü olmadı hiç. Şiir, tabiat ile insan içinde bir köprüydü onun için, o kadar.
Dün bir hastane önünde durduk: Altay Öktem, Mehmet Altun, Anıl Mert Özsoy, Emrullah Alp ve ben. Bir yel esti Toroslardan. Birinci defa üşüdüğümü hissettim. Baktım. Birinci defa üşüdük biz bir kalabalık. Son karın soğukluğu kalktı içimizden.
Biz dün bir afişinde önünde durduk, Emrullah ve ben.
“Salih Bolat”, yazıyordu, akıp giden bir ırmak üzere,
On üç Şubat iki bin yirmi iki…
*Şair, gazeteci.