Eda Baba epey özel bir ses, özel bir müzikçi. Onu yıllar evvel Eski Bando isimli iki kişilik kümede söylemiş olduği müziklerle tanıdı müzikseverler. Küme, bir arada yayınladıkları iki albümde kendilerine has bestelerini seslendirdi. Neredeyse on yıl süren küme mesleğinin akabinde sanatçı solo çalışmalarına başladı. 2016 yılında YouTube’a yüklediği müzik yorumlarıyla geniş bir dinleyici kitlesine ulaştı ve konserler vermeye başladı. Yüz binlerce dinleyiciye ulaşan ‘cover’ların akabinde Eda Baba 2019 yılında kendi bestelerini seslendirdiği ‘Bir Küçük Tebessüm’ albümünü yayınladı. Müzik müellifi olarak da rüştünü ispatladığı bu albümü gerisi arkasına yayınladığı single’lar izledi. Bir yandan da değerli albümlerde konuk sanatçı olarak yer alan Baba, 2020 yılında, bir daha cover müziklerden oluşan ‘Can Suyu’nu dinleyiciye sundu.
Müzik dolu bir meskende doğup büyüyen Eda Baba’nın, ailesine ve çocukluğuna bir ikram niteliğindeki son albümü geçtiğimiz Cuma günü tüm dijital müzik platformlarındaki yerini aldı. ‘Aile Albümü’ ismini taşıyan bu albümde sanatçı, çocukluğunda meskende kurulan sofralarda söylenen müzikleri, türküleri bu kere annesi, babası ve kardeşleriyle seslendiriyor. Altı yapıttan oluşan albümün birinci müzik görüntüsü ‘Bağdat Yolu’ müziğine çekildi. Tüm aile fertlerinin eşlik ettiği ve rol aldığı klip, albümün çabucak akabinde yayınlandı. Müzik tarihimizde eşine pek rastlanmayan bu keyifli ve özgün albümü Eda Baba’yla konuştuk.
‘ÇOCUKLUĞUMDAN ANILARIM MÜZİK DOLU’
Çok hoş, tatlı ve değişik bir fikir ‘Aile Albümü’. Sizin fikriniz miydi?
Evet, benim fikrimdi. Bizim işimizde, kayıt etabında ve bütün o süreçte, tahminen teknik ayrıntılarla boğuşurken sen o kadar işin ortasında kalıyorsun ki kimi vakit dışarıdan bakamıyorsun yaptıklarına. Lakin artık beşerlerle paylaşınca sıfırlandı ve idrak ettim ne kadar pahalı bir şey olduğunu bu projenin. Çok heyecanlanıyorum. Bütün ailenin sesi epeyce hoştur bizde, müziğe yatkındır herkes lakin babamın heyecanı başkadır. Aslında tüm fikir, babama bir doğumgünü armağanı vermek istememden çıktı. Sevdiği bir türküyü seçerim, her şeyi hazırlarız önce, sürpriz bir biçimde “Gel baba” deyip stüdyoya sokar ona bir müzik söyletirim diye düşünüyordum. daha sonra içim rahat etmedi, düşündüm, ailemin öbür fertlerinin de sesleri fazlaca hoş. Derken bu bir albüm fikrine dönüştü, bence tatlı da bir şey oldu.
Albüm tanıtım metninde de belirtmişsiniz, sizinki müziğin her an olduğu bir evmiş. aslına bakarsanız müziğin içine doğmuş ve o denli büyümüşsünüz.
Motamot o denli. Hatırlıyorum; epey küçüğüm, bizimkilerin eşleri, dostları gelirdi, oturulurdu, hoş bir sofra kurulurdu. Sohbetler kesinlikle bir türküye açılırdı. Babam gecenin assolisti olurdu, o söylerdi türküleri. Konuttaki bütün çocuklar bir köşede bayılırdı, ben uyumazdım, her şeyi dinlerdim. En sonunda da annem bir türkü patlatırdı. Çocukluğum bu biçimde anılarla dolu.
Genelde türkü yüklü bir repertuar bu anladığımız kadarıyla. Albümdeki eserler de bunu gösteriyor. Sizin türkü merakınız var mıydı çocukken?
Severdim türküleri olağan zira onları duyardım meskende. Yaş biraz ilerleyince, ergenlikle birlikte öteki müzikler, diğer stiller öncelik oluyor natürel fakat türküler daima bir köşede duruyor. Bir aile albümü yaparken de onların ortasında rahat hissedeceği bir şey olsun diye hayal ettim. Albümdeki müzikler, türküler, aile fertlerinin esasen ezelden beri söylemiş oldukleri, alışkın oldukları türkülerdi. Albümü yaparken türküleri de buna bakılırsa seçtik aslına bakarsanız.
Albümde anneniz Buyruğa Baba, babanız Adnan Baba, erkek kardeşiniz Emre Baba ve ablanız Ece Baba yer alıyor. Söylemek istedikleri kendileri mi seçtiler?
Aranjörümüz Fırat İkisivri ile müdahalelerimiz oldu lakin hepsi rahat etsin istediğim için onlara sunduğum seçenekler bildikleri müzikler ve türkülerdi. Ortak karar verdik aslında. Bizde birkaç buluşma yaptık, tam da o çocukluğumdan hatırladığım sofraları kurarak. Fırat da katıldı bize, aldı gitarı eline ve teker teker türküler söylemeye başladık. bu biçimde akşamlarda yavaş yavaş müzikler oturdu, “Sen kesin bunu söyle, ben de şunu söylerim” üzere, ortak bir karar alma süreci oldu yani.
Stüdyo sürecini de merak ediyorum. Sanıyorum aile üyelerinin hiç biri daha evvel stüdyoya girip müzik söylememişti değil mi? Neler yaşandı stüdyoda?
Onları bir anda mikrofonun başına atmadık, meskende bir süre meşk edildi türküler, bir alışma süreci oldu. çabucak sonrasında Fırat’ın stüdyosunda onları yavaş yavaş mikrofona alıştırma üzere bir yol izledik. Altyapıların üzerine söyleyerek, kendi seslerini duyarak prova ettiler türküleri. daha sonrasında stüdyoya girildi. Güya her şey fazlaca yeniymiş de, hiç bir şeyin farkında değillermiş üzere bir heyecanla mikrofon başına geçtiler. bununla birlikte çekim de yapılıyor, hayli güç bir şey. Aslında farkında olmadan fazlaca yüklendim onlara. Hem mikrofon başındalar birebir vakitte bir yandan kameraya çekiliyorlar ve bu klip olacak. Hepsi fazlaca heyecanlıydı doğal. Bir yandan doğal karakterleri de farklı. Erkek kardeşim fazlaca rahat örneğin, “Benimle işiniz bittiyse gideyim ben” havalarında. Babam, “Bir tane daha söyleyeyim mi?” diye soruyor. Ablam, “birlikte konser verir miyiz?” diyor. Annem de canım, “Tamam mı, bitti mi? Beni artık bırakın, ben gideyim” heyecanında. İnanılmaz bir müddetçti. bir süre daha sonra hepsine tek tek menajer bulmam gerekebilir (gülüyor).
Bir türküyü de siz tek başınıza söylüyorsunuz, ‘Zülüf Dökülmüş Yüze’. Siz niye bu türküyü seçtiniz? Çocukluğunuzdan bir anısı mı var yoksa türküyü hayli sevdiğiniz için mi?
Türküyü sevdiğim için açıkçası. Dinlemeyi fazlaca sevdiğim türkülerden bir tanesiydi. İleride bir türkü albümü daha yapar mıyım bilmiyorum lakin bu kendi ortasında hudutları olan, konsept bir iş olduğu için bu biçimde bir özgürlüğüm vardı. En sevdiğim türkülerden birini söyleme hakkım var, bu biçimde bunu söyleyeyim diye düşündüm.
Sahne repertuarına da girecek mi bu türkü ya da türküler?
Düşünüyoruz. Bir yandan sahnede de birbiriyle ilintili müzikler olsun, bütün konseptin bir kıssası olsun istiyorum. bu biçimde bakınca bu türküyü nasıl yerleştiririm programa, bunu düşünme evresindeyim lakin dinleyiciler eminim ki isteyecekler bu albümden türküleri konserlerde. Onları kırmamak için aslına bakarsan söyleriz.
Konuk sanatçı olarak aile üyelerinin konserlerde sahneye çıkması üzere bir plan var mı?
Yani kimisinin benden bile epey bu biçimde planları var aslına bakarsanız (gülüyor). Babam aslına bakarsan insanlara söylemeyi fazlaca sever. Kardeşim Emre de bizimle çalışıyor, onu da bir anda sahneye atabiliriz. Bakalım nasıl gelişecek olaylar…
‘İNSANLARIN BENİ TAM ANLAMAK İÇİN BESTELERİMİ DİNLEMESİ GEREKİYOR’
Siz Eski Bando’yla özgün besteler söyleyerek girdiniz profesyonel olarak müziğe lakin solo mesleğinize evvela ‘cover’ müzikler söyleyerek başladınız. Artık artık kendi müziklerinizi da yazıyorsunuz. Bu ikisi içinde bir fark var mı sizin için bir müzikçi olarak? Bir istikrar tutturmak gerektiğini düşündüğünüz oluyor mu hiç?
Eski Bando’yla, bestelerden oluşan iki albüm yaptık. Solo mesleğime başlayınca, “Artık istediğim her cinsten müzik söyleyeceğim” diyerek, işin nereye gideceğini hayli kestirmeden cover’lar paylaşmaya başladım. daha sonra bir anda konser teklifleri gelmeye başladı. Ben de, “İnsanlar beni o müziklerle dinlediler lakin tam olarak anlayabilmeleri için bestelerimi dinlemeleri gerekiyor” diye düşünmeye başladım. Birinci albümümü de, bu biçimde idealist bir yerden yaklaşarak yalnızca bestelerle çıkarmıştım. birebir vakitte şu biçimde bir dert ortaya çıktı: Sahnede ben olağan ki daha hayli kendi müziklerimi söylemek istiyorum lakin beşerler bildikleri müzikleri duymak istiyorlar. Birinci vakit içinder, üzerime bir cover etiketi yapışır mı diye bir tedirginliğim vardı doğrusu. Hâlâ birebir baştayım aslında, bundan daha sonraki albümüm bir daha bestelerimden oluşsun istiyorum zira orası daha bana ilişkin bir alan, kendimi o biçimde daha uygun söz ediyorum. Artık cover’ın üzerime yapışması telaşım yok ancak. Müzik yapıyorum ve istediğim her şeyi yapabilmeliyim. bu biçimde bir özgürlük hissediyorum şu anda.
Ben müzik yazarlarıyla müzik yazma süreçleri üzerine konuşmayı kıymetli buluyorum. Sizin müzik yazma süreçleriniz nasıl? ömrünüzden kıssaları mi anlatırsınız müziklerinizde?
Değişiyor aslında. Bundan on yıl evvel, müziğin güya ilahi bir bildiri üzere bir anda ortaya çıkacağını, otururken bir anda bir müzik geleceğini düşünürdüm, o niçinle oturup müzik yazmaya çalışmamıştım. daha sonra “Ben artık kendi müziklerimi mı yapsam?” diye düşünerek bilgisayarın başına elimde gitarımla oturup çalışmaya başladım. Bu bir teknik doğal lakin daha sonra bundan epeyce farklı olarak, yolda yürürken mırıldandığım bir şeyden çıkan müziklerim da oldu. Farklı müzik yazma biçimlerim var aslında, tek bir sistem söyleyemem. Natürel ki kendi hayatından da bir şeyler anlatıyorsun ya da bir cümleyi tamamlarken etrafından duyduğun, gözlemlediğin bir kıssayı de oraya yerleştiriyorsun.
Müzik bir güç ve bizim dinleyiciye ulaşma lüksümüz var. Hissettiğini de, gözlemlediğini de, itirazını da bir müzikle fazlaca hoş söz edebilirsin. Bu bizim müzikçi olarak, söylemek istediklerimizi söylemek için yolumuz aslında.
‘DİJİTAL DÜNYA MÜZİSYENLER AÇISINDAN HEM SIKINTI HEM KOLAY’
Müzikte son on, on beş yıldır öne çıkan bir üslup ve bir jenerasyon var, siz de bunun bir temsilcisiniz. Geçmişte büyük üretim firmalarının, Unkapanı’nın, televizyonların baskın olduğu bir müzik sanayisi varken bugün kendi müziğini yapan gençlerin açıkça merkeze gelip yerleştiği bir periyodu yaşıyoruz. Siz, müziklerini birinci kere toplumsal mecralarda paylaşarak önemli bir dinleyici kitlesine ulaşmış bir sanatçı olarak bu durumu, bu değişimi nasıl değerlendiriyorsunuz?
Aslında o bahsetmiş olduğuniz dönüşümde bir rüzgar yakaladım ben de. YouTube kanalına istediği müzik içeriğini üretip koyan bireylerden bir tanesiydim en başında. O özgürlüğün tadını aldım o yüzden. İstediğim müziği, canım nasıl isterse o denli yapıp, istediğim biçimde görüntüleyip koymak ve direkt dinleyici ile konuşmak inanılmaz özgürleştirici bir şey. her insanın özgürce müziğini yapabiliyor olması, bu bir seçenek doğal fakat, bağımsız da olabiliyor olması beni fazlaca keyifli ediyor. Sanatkarların diğer dinamikleri beklemeden, kendi yolunu çizerek her mecrada insanlara müziklerini ulaştırabiliyor olması epeyce keyifli. Doğal her dönüşümün sancılı bir tarafı da oluyor. Şu anda fazlaca lakin hayli fazla üretim var. Üretimin epeyce olması hoş bir şey olağan lakin sesini duyurmak, müziğini duyurmak isteyenler için epeyce güç bir şart bu. Benden daha genç olan, sohbet ettiğim müzisyen arkadaşlarımla aklımdan geçenleri, şimdiye kadar deneyim ettiklerimi paylaşıyorum fakat bir yandan da endişeleniyorum onlar için. Geçenlerde bir Cuma günü 260 Türkçe yayın yapılmış mesela. Bunların ortasından sıyrılmak, öne çıkmak, sesini duyurmak… Hem güç hem kolay. Özgürce üretebildiğimiz için epeyce memnunuz lakin herkes sesini duyurabilmek için hayli büyük gayret sarf ediyor.
Benden daha genç ve bu işe yeni başlayan arkadaşlara da fazlaca net şeyler söylemek tehlikeli geliyor açıkçası. Bunun bir formülü yok zira. Ben yalnızca nasıl bir yol izlediğimi anlatıyorum onlara, başlarını da fazlaca bulandırmak istemiyorum. Bana kimse “Bunu şöyleki yap, bu biçimde yaparsan buraya gelirsin” demedi, her şeyi deneye yanıla buldum. her insanın bunu deneyim etmesi lazım, ben de daha neler öğreneceğim ve on yıl daha sonra nerede olacağım bilmiyorum, bu bir müddetç.
Diğer bir bahis geldi aklıma. Geçenler toplumsal medya hesabınızda bir duyuru yaptınız, bir yerde sizin uyarılarınıza karşın kimi kurallara uyulmadığı için konseri iptal etmek zorunda kaldınız. Artık fazlacaça konserler yapan, ülkenin farklı bölgelerine giden ve sahne alan bir sanatçısınız. Nasıl değerlendiriyorsunuz bizdeki sahneleri?
O konseri bitirmemiz imkânsızdı, epey zorladık, hatta orta verdikten daha sonra tekrar denedik lakin yer işletmecilerinin tutumundan dolayı üzülerek ayrıldım sahniçin. Orada dinlemeye gelen dinleyicilerim vardı, onlar için de üzülüyorum lakin dediğim üzere mümkün olmadı. Kimseyi küstürmek istemem zira aslında biz sanatkarlar ve yerler, birlikte varız. Onlar bölümün epeyce değerli bir kesimi. İmkânı kısıtlı kentlerde bizim istediğimiz standartların sağlanamıyor oluşunu anlayabiliyorum. Anlayamadığım şey, bu şartlara karşın bizimle işbirliği yapmak istemeyen işletmeciler. Biz aslına bakarsan eksiksiz sahne aramıyoruz ki Türkiye’de ses, ışık üzere teknik konularda ya da takımın, sanatkarın ağırlanması bağlamında eksiksiz diyebileceğimiz kaç sahne sayabiliriz? Eksiği olan epeyce fazla yer var fakat ben işletmecilerden rica ediyorum, bir arada var olduğumuzu hatırlasınlar. Biz onlara yardımcı olalım, onlar bize yardımcı olsun ki oraya bizi dinlemeye gelen insanlara olumsuz bir şey vermeyelim. Beşerler vaktini ve parasını ayırıyor oraya gelmek ve sanatçıyı dinlemek için. Hele de artık, şartlar daha da zorlaşmışken, biroldukça insan temel muhtaçlıklarını güç karşılarken konserlere gelinmesi fazlaca daha değerli.
Pekala, artık neler var masanızda, nasıl projeler? Örneğin dinleyicileriniz yeni bir albüm beklemeli mi sizden?
‘Aile Albümü’ epey taze. Altı müzik var albümde, altısının da görüntü klibi yayınlanacak yakında. Salı ve Cuma günleri, haftada iki kere olacak biçimde bu klipleri yayınlayacağız evvela. daha sonra Şubat ayında beni takip edenler, beni daha evvel görmedikleri biçimde bir reklam sinemasında nazarancekler. Bir jingle seslendirdiğim ve koreografiyle dans ettiğim fazlaca enteresan bir iş oldu o, cıvıl cıvıl. daha sonrasında bir yandan konserlerimiz başlıyor, başka yandan bu yıl bitmeden yine bir albüm çıkarma niyetindeyim. Benden birinci defa duyulacak müziklerden oluşacak bu albüm, onların çalışmaları içerisindeyiz. Şimdilik planlar ve hayaller bunlar. Umarım bu yıl, daha evvel tanışmadığımız dinleyicilerle konserlerde tanışırız.
Müzik dolu bir meskende doğup büyüyen Eda Baba’nın, ailesine ve çocukluğuna bir ikram niteliğindeki son albümü geçtiğimiz Cuma günü tüm dijital müzik platformlarındaki yerini aldı. ‘Aile Albümü’ ismini taşıyan bu albümde sanatçı, çocukluğunda meskende kurulan sofralarda söylenen müzikleri, türküleri bu kere annesi, babası ve kardeşleriyle seslendiriyor. Altı yapıttan oluşan albümün birinci müzik görüntüsü ‘Bağdat Yolu’ müziğine çekildi. Tüm aile fertlerinin eşlik ettiği ve rol aldığı klip, albümün çabucak akabinde yayınlandı. Müzik tarihimizde eşine pek rastlanmayan bu keyifli ve özgün albümü Eda Baba’yla konuştuk.
‘ÇOCUKLUĞUMDAN ANILARIM MÜZİK DOLU’
Çok hoş, tatlı ve değişik bir fikir ‘Aile Albümü’. Sizin fikriniz miydi?
Evet, benim fikrimdi. Bizim işimizde, kayıt etabında ve bütün o süreçte, tahminen teknik ayrıntılarla boğuşurken sen o kadar işin ortasında kalıyorsun ki kimi vakit dışarıdan bakamıyorsun yaptıklarına. Lakin artık beşerlerle paylaşınca sıfırlandı ve idrak ettim ne kadar pahalı bir şey olduğunu bu projenin. Çok heyecanlanıyorum. Bütün ailenin sesi epeyce hoştur bizde, müziğe yatkındır herkes lakin babamın heyecanı başkadır. Aslında tüm fikir, babama bir doğumgünü armağanı vermek istememden çıktı. Sevdiği bir türküyü seçerim, her şeyi hazırlarız önce, sürpriz bir biçimde “Gel baba” deyip stüdyoya sokar ona bir müzik söyletirim diye düşünüyordum. daha sonra içim rahat etmedi, düşündüm, ailemin öbür fertlerinin de sesleri fazlaca hoş. Derken bu bir albüm fikrine dönüştü, bence tatlı da bir şey oldu.
Albüm tanıtım metninde de belirtmişsiniz, sizinki müziğin her an olduğu bir evmiş. aslına bakarsanız müziğin içine doğmuş ve o denli büyümüşsünüz.
Motamot o denli. Hatırlıyorum; epey küçüğüm, bizimkilerin eşleri, dostları gelirdi, oturulurdu, hoş bir sofra kurulurdu. Sohbetler kesinlikle bir türküye açılırdı. Babam gecenin assolisti olurdu, o söylerdi türküleri. Konuttaki bütün çocuklar bir köşede bayılırdı, ben uyumazdım, her şeyi dinlerdim. En sonunda da annem bir türkü patlatırdı. Çocukluğum bu biçimde anılarla dolu.
Genelde türkü yüklü bir repertuar bu anladığımız kadarıyla. Albümdeki eserler de bunu gösteriyor. Sizin türkü merakınız var mıydı çocukken?
Severdim türküleri olağan zira onları duyardım meskende. Yaş biraz ilerleyince, ergenlikle birlikte öteki müzikler, diğer stiller öncelik oluyor natürel fakat türküler daima bir köşede duruyor. Bir aile albümü yaparken de onların ortasında rahat hissedeceği bir şey olsun diye hayal ettim. Albümdeki müzikler, türküler, aile fertlerinin esasen ezelden beri söylemiş oldukleri, alışkın oldukları türkülerdi. Albümü yaparken türküleri de buna bakılırsa seçtik aslına bakarsanız.
Albümde anneniz Buyruğa Baba, babanız Adnan Baba, erkek kardeşiniz Emre Baba ve ablanız Ece Baba yer alıyor. Söylemek istedikleri kendileri mi seçtiler?
Aranjörümüz Fırat İkisivri ile müdahalelerimiz oldu lakin hepsi rahat etsin istediğim için onlara sunduğum seçenekler bildikleri müzikler ve türkülerdi. Ortak karar verdik aslında. Bizde birkaç buluşma yaptık, tam da o çocukluğumdan hatırladığım sofraları kurarak. Fırat da katıldı bize, aldı gitarı eline ve teker teker türküler söylemeye başladık. bu biçimde akşamlarda yavaş yavaş müzikler oturdu, “Sen kesin bunu söyle, ben de şunu söylerim” üzere, ortak bir karar alma süreci oldu yani.
Stüdyo sürecini de merak ediyorum. Sanıyorum aile üyelerinin hiç biri daha evvel stüdyoya girip müzik söylememişti değil mi? Neler yaşandı stüdyoda?
Onları bir anda mikrofonun başına atmadık, meskende bir süre meşk edildi türküler, bir alışma süreci oldu. çabucak sonrasında Fırat’ın stüdyosunda onları yavaş yavaş mikrofona alıştırma üzere bir yol izledik. Altyapıların üzerine söyleyerek, kendi seslerini duyarak prova ettiler türküleri. daha sonrasında stüdyoya girildi. Güya her şey fazlaca yeniymiş de, hiç bir şeyin farkında değillermiş üzere bir heyecanla mikrofon başına geçtiler. bununla birlikte çekim de yapılıyor, hayli güç bir şey. Aslında farkında olmadan fazlaca yüklendim onlara. Hem mikrofon başındalar birebir vakitte bir yandan kameraya çekiliyorlar ve bu klip olacak. Hepsi fazlaca heyecanlıydı doğal. Bir yandan doğal karakterleri de farklı. Erkek kardeşim fazlaca rahat örneğin, “Benimle işiniz bittiyse gideyim ben” havalarında. Babam, “Bir tane daha söyleyeyim mi?” diye soruyor. Ablam, “birlikte konser verir miyiz?” diyor. Annem de canım, “Tamam mı, bitti mi? Beni artık bırakın, ben gideyim” heyecanında. İnanılmaz bir müddetçti. bir süre daha sonra hepsine tek tek menajer bulmam gerekebilir (gülüyor).
Bir türküyü de siz tek başınıza söylüyorsunuz, ‘Zülüf Dökülmüş Yüze’. Siz niye bu türküyü seçtiniz? Çocukluğunuzdan bir anısı mı var yoksa türküyü hayli sevdiğiniz için mi?
Türküyü sevdiğim için açıkçası. Dinlemeyi fazlaca sevdiğim türkülerden bir tanesiydi. İleride bir türkü albümü daha yapar mıyım bilmiyorum lakin bu kendi ortasında hudutları olan, konsept bir iş olduğu için bu biçimde bir özgürlüğüm vardı. En sevdiğim türkülerden birini söyleme hakkım var, bu biçimde bunu söyleyeyim diye düşündüm.
Sahne repertuarına da girecek mi bu türkü ya da türküler?
Düşünüyoruz. Bir yandan sahnede de birbiriyle ilintili müzikler olsun, bütün konseptin bir kıssası olsun istiyorum. bu biçimde bakınca bu türküyü nasıl yerleştiririm programa, bunu düşünme evresindeyim lakin dinleyiciler eminim ki isteyecekler bu albümden türküleri konserlerde. Onları kırmamak için aslına bakarsan söyleriz.
Konuk sanatçı olarak aile üyelerinin konserlerde sahneye çıkması üzere bir plan var mı?
Yani kimisinin benden bile epey bu biçimde planları var aslına bakarsanız (gülüyor). Babam aslına bakarsan insanlara söylemeyi fazlaca sever. Kardeşim Emre de bizimle çalışıyor, onu da bir anda sahneye atabiliriz. Bakalım nasıl gelişecek olaylar…
‘İNSANLARIN BENİ TAM ANLAMAK İÇİN BESTELERİMİ DİNLEMESİ GEREKİYOR’
Siz Eski Bando’yla özgün besteler söyleyerek girdiniz profesyonel olarak müziğe lakin solo mesleğinize evvela ‘cover’ müzikler söyleyerek başladınız. Artık artık kendi müziklerinizi da yazıyorsunuz. Bu ikisi içinde bir fark var mı sizin için bir müzikçi olarak? Bir istikrar tutturmak gerektiğini düşündüğünüz oluyor mu hiç?
Eski Bando’yla, bestelerden oluşan iki albüm yaptık. Solo mesleğime başlayınca, “Artık istediğim her cinsten müzik söyleyeceğim” diyerek, işin nereye gideceğini hayli kestirmeden cover’lar paylaşmaya başladım. daha sonra bir anda konser teklifleri gelmeye başladı. Ben de, “İnsanlar beni o müziklerle dinlediler lakin tam olarak anlayabilmeleri için bestelerimi dinlemeleri gerekiyor” diye düşünmeye başladım. Birinci albümümü de, bu biçimde idealist bir yerden yaklaşarak yalnızca bestelerle çıkarmıştım. birebir vakitte şu biçimde bir dert ortaya çıktı: Sahnede ben olağan ki daha hayli kendi müziklerimi söylemek istiyorum lakin beşerler bildikleri müzikleri duymak istiyorlar. Birinci vakit içinder, üzerime bir cover etiketi yapışır mı diye bir tedirginliğim vardı doğrusu. Hâlâ birebir baştayım aslında, bundan daha sonraki albümüm bir daha bestelerimden oluşsun istiyorum zira orası daha bana ilişkin bir alan, kendimi o biçimde daha uygun söz ediyorum. Artık cover’ın üzerime yapışması telaşım yok ancak. Müzik yapıyorum ve istediğim her şeyi yapabilmeliyim. bu biçimde bir özgürlük hissediyorum şu anda.
Ben müzik yazarlarıyla müzik yazma süreçleri üzerine konuşmayı kıymetli buluyorum. Sizin müzik yazma süreçleriniz nasıl? ömrünüzden kıssaları mi anlatırsınız müziklerinizde?
Değişiyor aslında. Bundan on yıl evvel, müziğin güya ilahi bir bildiri üzere bir anda ortaya çıkacağını, otururken bir anda bir müzik geleceğini düşünürdüm, o niçinle oturup müzik yazmaya çalışmamıştım. daha sonra “Ben artık kendi müziklerimi mı yapsam?” diye düşünerek bilgisayarın başına elimde gitarımla oturup çalışmaya başladım. Bu bir teknik doğal lakin daha sonra bundan epeyce farklı olarak, yolda yürürken mırıldandığım bir şeyden çıkan müziklerim da oldu. Farklı müzik yazma biçimlerim var aslında, tek bir sistem söyleyemem. Natürel ki kendi hayatından da bir şeyler anlatıyorsun ya da bir cümleyi tamamlarken etrafından duyduğun, gözlemlediğin bir kıssayı de oraya yerleştiriyorsun.
Müzik bir güç ve bizim dinleyiciye ulaşma lüksümüz var. Hissettiğini de, gözlemlediğini de, itirazını da bir müzikle fazlaca hoş söz edebilirsin. Bu bizim müzikçi olarak, söylemek istediklerimizi söylemek için yolumuz aslında.
‘DİJİTAL DÜNYA MÜZİSYENLER AÇISINDAN HEM SIKINTI HEM KOLAY’
Müzikte son on, on beş yıldır öne çıkan bir üslup ve bir jenerasyon var, siz de bunun bir temsilcisiniz. Geçmişte büyük üretim firmalarının, Unkapanı’nın, televizyonların baskın olduğu bir müzik sanayisi varken bugün kendi müziğini yapan gençlerin açıkça merkeze gelip yerleştiği bir periyodu yaşıyoruz. Siz, müziklerini birinci kere toplumsal mecralarda paylaşarak önemli bir dinleyici kitlesine ulaşmış bir sanatçı olarak bu durumu, bu değişimi nasıl değerlendiriyorsunuz?
Aslında o bahsetmiş olduğuniz dönüşümde bir rüzgar yakaladım ben de. YouTube kanalına istediği müzik içeriğini üretip koyan bireylerden bir tanesiydim en başında. O özgürlüğün tadını aldım o yüzden. İstediğim müziği, canım nasıl isterse o denli yapıp, istediğim biçimde görüntüleyip koymak ve direkt dinleyici ile konuşmak inanılmaz özgürleştirici bir şey. her insanın özgürce müziğini yapabiliyor olması, bu bir seçenek doğal fakat, bağımsız da olabiliyor olması beni fazlaca keyifli ediyor. Sanatkarların diğer dinamikleri beklemeden, kendi yolunu çizerek her mecrada insanlara müziklerini ulaştırabiliyor olması epeyce keyifli. Doğal her dönüşümün sancılı bir tarafı da oluyor. Şu anda fazlaca lakin hayli fazla üretim var. Üretimin epeyce olması hoş bir şey olağan lakin sesini duyurmak, müziğini duyurmak isteyenler için epeyce güç bir şart bu. Benden daha genç olan, sohbet ettiğim müzisyen arkadaşlarımla aklımdan geçenleri, şimdiye kadar deneyim ettiklerimi paylaşıyorum fakat bir yandan da endişeleniyorum onlar için. Geçenlerde bir Cuma günü 260 Türkçe yayın yapılmış mesela. Bunların ortasından sıyrılmak, öne çıkmak, sesini duyurmak… Hem güç hem kolay. Özgürce üretebildiğimiz için epeyce memnunuz lakin herkes sesini duyurabilmek için hayli büyük gayret sarf ediyor.
Benden daha genç ve bu işe yeni başlayan arkadaşlara da fazlaca net şeyler söylemek tehlikeli geliyor açıkçası. Bunun bir formülü yok zira. Ben yalnızca nasıl bir yol izlediğimi anlatıyorum onlara, başlarını da fazlaca bulandırmak istemiyorum. Bana kimse “Bunu şöyleki yap, bu biçimde yaparsan buraya gelirsin” demedi, her şeyi deneye yanıla buldum. her insanın bunu deneyim etmesi lazım, ben de daha neler öğreneceğim ve on yıl daha sonra nerede olacağım bilmiyorum, bu bir müddetç.
Diğer bir bahis geldi aklıma. Geçenler toplumsal medya hesabınızda bir duyuru yaptınız, bir yerde sizin uyarılarınıza karşın kimi kurallara uyulmadığı için konseri iptal etmek zorunda kaldınız. Artık fazlacaça konserler yapan, ülkenin farklı bölgelerine giden ve sahne alan bir sanatçısınız. Nasıl değerlendiriyorsunuz bizdeki sahneleri?
O konseri bitirmemiz imkânsızdı, epey zorladık, hatta orta verdikten daha sonra tekrar denedik lakin yer işletmecilerinin tutumundan dolayı üzülerek ayrıldım sahniçin. Orada dinlemeye gelen dinleyicilerim vardı, onlar için de üzülüyorum lakin dediğim üzere mümkün olmadı. Kimseyi küstürmek istemem zira aslında biz sanatkarlar ve yerler, birlikte varız. Onlar bölümün epeyce değerli bir kesimi. İmkânı kısıtlı kentlerde bizim istediğimiz standartların sağlanamıyor oluşunu anlayabiliyorum. Anlayamadığım şey, bu şartlara karşın bizimle işbirliği yapmak istemeyen işletmeciler. Biz aslına bakarsan eksiksiz sahne aramıyoruz ki Türkiye’de ses, ışık üzere teknik konularda ya da takımın, sanatkarın ağırlanması bağlamında eksiksiz diyebileceğimiz kaç sahne sayabiliriz? Eksiği olan epeyce fazla yer var fakat ben işletmecilerden rica ediyorum, bir arada var olduğumuzu hatırlasınlar. Biz onlara yardımcı olalım, onlar bize yardımcı olsun ki oraya bizi dinlemeye gelen insanlara olumsuz bir şey vermeyelim. Beşerler vaktini ve parasını ayırıyor oraya gelmek ve sanatçıyı dinlemek için. Hele de artık, şartlar daha da zorlaşmışken, biroldukça insan temel muhtaçlıklarını güç karşılarken konserlere gelinmesi fazlaca daha değerli.
Pekala, artık neler var masanızda, nasıl projeler? Örneğin dinleyicileriniz yeni bir albüm beklemeli mi sizden?
‘Aile Albümü’ epey taze. Altı müzik var albümde, altısının da görüntü klibi yayınlanacak yakında. Salı ve Cuma günleri, haftada iki kere olacak biçimde bu klipleri yayınlayacağız evvela. daha sonra Şubat ayında beni takip edenler, beni daha evvel görmedikleri biçimde bir reklam sinemasında nazarancekler. Bir jingle seslendirdiğim ve koreografiyle dans ettiğim fazlaca enteresan bir iş oldu o, cıvıl cıvıl. daha sonrasında bir yandan konserlerimiz başlıyor, başka yandan bu yıl bitmeden yine bir albüm çıkarma niyetindeyim. Benden birinci defa duyulacak müziklerden oluşacak bu albüm, onların çalışmaları içerisindeyiz. Şimdilik planlar ve hayaller bunlar. Umarım bu yıl, daha evvel tanışmadığımız dinleyicilerle konserlerde tanışırız.