Fatih Tan
Diyarbakırlı sanatçı ve küratör Yonca Karakaş, Yıldız Teknik Üniversitesi Sanat ve Tasarım Fakültesi Fotoğraf ve Görüntü programından mezun olmuş ve 2014 yılında Y O N K A isimli şahsi stüdyosunu kurmuştur. Yurt ortasında ve yurt haricinde biroldukça değerli galerilerin stantlarına katılan sanatkarın hatırı sayılır kurumsal ve şahsi koleksiyonların ortasında de yapıtları bulunuyor. Günümüzde “Pg Arka Gallery”nin sanatkarı olan Yonka, üretimlerine İstanbul’daki stüdyosunda devam etmektedir.
“Yonca Karakaş, fotoğraf disiplininden hareketle belleğinde yer edinen genetik mühendisliğiyle bitki, hayvan ve insan formlarıyla kurguladığı fotoğrafları, insanın harikalık arayışına uzanan “-mış gibi” yaptığı durumları, kimlik ve aidiyet hissiyle şekillenen ülkü hayat üzerinden seyircisine aktarmaktadır. İzleyicinin ”gerçeklik” algısını kullandığı nesneler, yer, durum ve karakterler ile değiştirerek yeni bir cihan yaratmaktadır. Çerçeve ortasında etler, şekerden haçlar, dev ıstakozlar, kusursuz ciltler, göz temasından kaçınan android ve soğuk karakterler, genler, klonlama, bellek üzere hususlar üzerinden yeni bir olasılığa imkân sunmaktadır.”*
Yonka’nın sanatsal entropisi John Locke’un şuurla ilgili meşhur önermesi olan “Tabula rasa” (boş levha) üzerinden şekillenir. Şuurun özgür kalmasını savunan bu görüş, insan tecrübesinden daha sonraki evrede de şuurun özerk olmasının değerinin altını çizer. Yonka’nın çalışmaları Tim Burton’ın sahneleri üzere diğer bir kainatta geçer. Boşlukta üreyen embriyolar metamorfoz geçiren canlılarla saydam kompozisyonlarda sahnelenir. Daha da değerlisi, bana nazaran sanatçı, çalışmalarında hayvanı beşerden, insanı makiniçin ayıran hudutların muğlaklaştığı cinsiyetsiz bir dünyaya gönderme yapar. Bilhassa de dişi kavramının bayanları birbirine bağlayan, ortaklaştıran bir terim olarak kullanılması anlamsızdır. Beşerlerle makineler içindeki sonların muğlaklaştığı bir dünyada bayan ve erkek kategorilerinin giderek anlamsızlaştığının ehemmiyetine değinir. Yonka, bir bayan olarak eril lisandan olabildiğince kaçınır. Zira politik angajmanların lisanı her vakit erildir. Politik feminizm de bu erilliğin genelde temsilcilerinden biridir. Yonka’nın çalışmaları, kendi libidinal cinselliğinin ve bayanların kendi birikimleri üzerinden bayanların farklılığını olumlayan imgeler üretilebileceğinin en uygun örneğidir.
Yonka çalışmalarında, ülkü ve mutlak bir hakikatin yansımasını şuurdan kopararak, şuurun kurgulayamadığı ve betimleyemediği yeni imajlar yaratır. Ve bu imajların lisanı, coğrafik geleneğin haricindedır. Lisan ve lisanın en karmaşık seviyeleriyle kuşaktan nesile aktarılan bir bakış açısı, bir zihniyet ve bir gerçekliği kurgulama stili insanın klâsik yapısını en güzel söz eden şeylerdendir. O yüzden geleneğin aşılması yahut bir kenara bırakılması aslında birçok sefer kelam konusu değildir. Bir bakıma geleneği yıktığımızı zannettiğimiz durumlarda bile bir geleneğin ortasında kalarak hareket ederiz ve o geleneğe bu yıkıcı tesirimizle bir katkıda bulunmuş oluruz. Fakat Yonka, bu geleneği yıkmayı başaran bir sanatçı olarak karşımıza çıkıyor. Kültürün fotosentezini görmezden gelerek yeni bir ülkü dünya kuruyor. Sanat ile kültür içindeki bağıntı üzerine düşündüğümüzde, kültürün edebi-mimetik bir aktiflik normuna dönüştüğünü ve bu normun estetik rejimiyle ekseriyetle çatıştığını görürüz. Bir uygarlığın gerçekleşmemiş ve enkaza dönmüş ülkülerinin toplamıdır kültür. Kültür herkese aittir. Zira manadan mahrum bir taklidin eseridir. Kentle kurulan kültürel özdeşim de, edebi-duyumsamanın ve duygulanımın normatif fazlalığıdır. Çağdaş sanatın edebi normlara indirgendiği ya da edebi normlar üzerinden mana bulduğu ölçüde, kültürel mimesis kaçınılmaz olarak devreye girer. Bu bakımdan coğrafyayla kurulan duygusal bağ da, estetik rejimin ortasındaki semptomatik ve totolojik tahlillere genelde ket vurur. Edebi mimesis kültürel duyumsamayla madde-form üzerinden her vakit birleşir. Sanat yapıtlarının dünyaları, yani kültür formları biçiminde serpilip gelişen doğal dünyaları artık var olan bir olgu değildir. Yalnızca niyetin geriye dönük tarihî bakışında var oldukları için bugün hala sanat yapıtıdır ya da sanat yapıtı geçerliliklerini korumaktadır.
Yonka’nın dünyası ise kültürden uzak bir uzlaşı dünyasıdır. Ranciére’in dediği üzere: “Uzlaşı aslında insanların kendi ortalarında muahedesi değil, duyu ile mananın mutabakatıdır.”(1) Yonka’nın çalışmaları fütüristik coşkulardan ve konstrüktivist imgelerden uzaktır. Bir bakıma kendi duyu dünyasının bizlerin rasyonel şuuruyla kurduğu post-avangard olgunun ismidir. Uzlaşıyı rejimlerin canlı figürleriyle ve tabiatın çağdaş yapılarıyla rastgele bir özdeşime götürmeyen Yonka, tersine boş bir şuurun anlamsızlığına yanlışsız hareket eden bir metodu izler. Bu metot yeni duyusal manaları yakalamaya çalışarak, uzlaşıyı kendi üretimlerinin boş şuurla hedeflenen bir uzamı üzere bir daha inşa etmeye çalışır. Uzlaşı Ranciére’in belirttiği üzere, kati suretle barış değildir. Uzlaşı bana bakılırsa de –Ranciére’den hareketle- yok sayılanın ve duyulur olanın anlamsal bölüşümüdür. Yonka, görülür olan bir dünya imgesini, belirli bir estetik rejimin içine hapsederek, o dünyayı felsefi bir (idea) hareket biçiminin ilişkiselliğiyle kavramsallaştırır. Bunu da simülasyonun mantığı ortasında gerçekleştirir. Lakin simülasyon mantığının ortasında bunu yaparken “gerçek olanın” aksiliğinden hayli, o gerçekliğin görünüşüne ve onun dirençlerine temelde aksi bir tavır alır. ötürüsıyla çalışmalarındaki “medikalizasyon” imgelerinin sıklığı bu durumun tam da bir göstergesidir.
Sanatkarın üretimleri ister tabiat bilimlerinde olsun ister toplumsal bilimlerde isterse de sanat rejimi ortasında olsun hiç fark etmez, objektif bir niyetin kurumsallaşmasının önüne geçiyor. tıpkı vakitte dış gerçekliğin tek bir yanlışsız temsil biçimini, yalnızca şuurun bağımsız yapısı olacağı inancını benimsiyor. Kandinsky’nin dediği üzere: “Sanattaki bağlantılar, sadece dışsal forma dayalı değildir, mana iştirakine bağlıdır.”(2) Yonka’nın da sanatta asıl mana güttüğü nokta ise hiç bir otoriter baskıya ve hiç bir enformatik manipülasyona maruz kalmamış katışıksız şuurdur. Mondrian, Maleviç ve Yonka üzere sanatkarların ortak noktaları, farklı bir gerçeklik olarak sanat yapmak değildir. Asıl hedefleri ömür biçimlerini ve yeni bir hayatın biçimsel formlarını oluşturmaktır.
Notlar:
*PG ARKA GALLERY sitesinden alıntıdır.
Diyarbakırlı sanatçı ve küratör Yonca Karakaş, Yıldız Teknik Üniversitesi Sanat ve Tasarım Fakültesi Fotoğraf ve Görüntü programından mezun olmuş ve 2014 yılında Y O N K A isimli şahsi stüdyosunu kurmuştur. Yurt ortasında ve yurt haricinde biroldukça değerli galerilerin stantlarına katılan sanatkarın hatırı sayılır kurumsal ve şahsi koleksiyonların ortasında de yapıtları bulunuyor. Günümüzde “Pg Arka Gallery”nin sanatkarı olan Yonka, üretimlerine İstanbul’daki stüdyosunda devam etmektedir.
“Yonca Karakaş, fotoğraf disiplininden hareketle belleğinde yer edinen genetik mühendisliğiyle bitki, hayvan ve insan formlarıyla kurguladığı fotoğrafları, insanın harikalık arayışına uzanan “-mış gibi” yaptığı durumları, kimlik ve aidiyet hissiyle şekillenen ülkü hayat üzerinden seyircisine aktarmaktadır. İzleyicinin ”gerçeklik” algısını kullandığı nesneler, yer, durum ve karakterler ile değiştirerek yeni bir cihan yaratmaktadır. Çerçeve ortasında etler, şekerden haçlar, dev ıstakozlar, kusursuz ciltler, göz temasından kaçınan android ve soğuk karakterler, genler, klonlama, bellek üzere hususlar üzerinden yeni bir olasılığa imkân sunmaktadır.”*
Yonka’nın sanatsal entropisi John Locke’un şuurla ilgili meşhur önermesi olan “Tabula rasa” (boş levha) üzerinden şekillenir. Şuurun özgür kalmasını savunan bu görüş, insan tecrübesinden daha sonraki evrede de şuurun özerk olmasının değerinin altını çizer. Yonka’nın çalışmaları Tim Burton’ın sahneleri üzere diğer bir kainatta geçer. Boşlukta üreyen embriyolar metamorfoz geçiren canlılarla saydam kompozisyonlarda sahnelenir. Daha da değerlisi, bana nazaran sanatçı, çalışmalarında hayvanı beşerden, insanı makiniçin ayıran hudutların muğlaklaştığı cinsiyetsiz bir dünyaya gönderme yapar. Bilhassa de dişi kavramının bayanları birbirine bağlayan, ortaklaştıran bir terim olarak kullanılması anlamsızdır. Beşerlerle makineler içindeki sonların muğlaklaştığı bir dünyada bayan ve erkek kategorilerinin giderek anlamsızlaştığının ehemmiyetine değinir. Yonka, bir bayan olarak eril lisandan olabildiğince kaçınır. Zira politik angajmanların lisanı her vakit erildir. Politik feminizm de bu erilliğin genelde temsilcilerinden biridir. Yonka’nın çalışmaları, kendi libidinal cinselliğinin ve bayanların kendi birikimleri üzerinden bayanların farklılığını olumlayan imgeler üretilebileceğinin en uygun örneğidir.
Yonka çalışmalarında, ülkü ve mutlak bir hakikatin yansımasını şuurdan kopararak, şuurun kurgulayamadığı ve betimleyemediği yeni imajlar yaratır. Ve bu imajların lisanı, coğrafik geleneğin haricindedır. Lisan ve lisanın en karmaşık seviyeleriyle kuşaktan nesile aktarılan bir bakış açısı, bir zihniyet ve bir gerçekliği kurgulama stili insanın klâsik yapısını en güzel söz eden şeylerdendir. O yüzden geleneğin aşılması yahut bir kenara bırakılması aslında birçok sefer kelam konusu değildir. Bir bakıma geleneği yıktığımızı zannettiğimiz durumlarda bile bir geleneğin ortasında kalarak hareket ederiz ve o geleneğe bu yıkıcı tesirimizle bir katkıda bulunmuş oluruz. Fakat Yonka, bu geleneği yıkmayı başaran bir sanatçı olarak karşımıza çıkıyor. Kültürün fotosentezini görmezden gelerek yeni bir ülkü dünya kuruyor. Sanat ile kültür içindeki bağıntı üzerine düşündüğümüzde, kültürün edebi-mimetik bir aktiflik normuna dönüştüğünü ve bu normun estetik rejimiyle ekseriyetle çatıştığını görürüz. Bir uygarlığın gerçekleşmemiş ve enkaza dönmüş ülkülerinin toplamıdır kültür. Kültür herkese aittir. Zira manadan mahrum bir taklidin eseridir. Kentle kurulan kültürel özdeşim de, edebi-duyumsamanın ve duygulanımın normatif fazlalığıdır. Çağdaş sanatın edebi normlara indirgendiği ya da edebi normlar üzerinden mana bulduğu ölçüde, kültürel mimesis kaçınılmaz olarak devreye girer. Bu bakımdan coğrafyayla kurulan duygusal bağ da, estetik rejimin ortasındaki semptomatik ve totolojik tahlillere genelde ket vurur. Edebi mimesis kültürel duyumsamayla madde-form üzerinden her vakit birleşir. Sanat yapıtlarının dünyaları, yani kültür formları biçiminde serpilip gelişen doğal dünyaları artık var olan bir olgu değildir. Yalnızca niyetin geriye dönük tarihî bakışında var oldukları için bugün hala sanat yapıtıdır ya da sanat yapıtı geçerliliklerini korumaktadır.
Yonka’nın dünyası ise kültürden uzak bir uzlaşı dünyasıdır. Ranciére’in dediği üzere: “Uzlaşı aslında insanların kendi ortalarında muahedesi değil, duyu ile mananın mutabakatıdır.”(1) Yonka’nın çalışmaları fütüristik coşkulardan ve konstrüktivist imgelerden uzaktır. Bir bakıma kendi duyu dünyasının bizlerin rasyonel şuuruyla kurduğu post-avangard olgunun ismidir. Uzlaşıyı rejimlerin canlı figürleriyle ve tabiatın çağdaş yapılarıyla rastgele bir özdeşime götürmeyen Yonka, tersine boş bir şuurun anlamsızlığına yanlışsız hareket eden bir metodu izler. Bu metot yeni duyusal manaları yakalamaya çalışarak, uzlaşıyı kendi üretimlerinin boş şuurla hedeflenen bir uzamı üzere bir daha inşa etmeye çalışır. Uzlaşı Ranciére’in belirttiği üzere, kati suretle barış değildir. Uzlaşı bana bakılırsa de –Ranciére’den hareketle- yok sayılanın ve duyulur olanın anlamsal bölüşümüdür. Yonka, görülür olan bir dünya imgesini, belirli bir estetik rejimin içine hapsederek, o dünyayı felsefi bir (idea) hareket biçiminin ilişkiselliğiyle kavramsallaştırır. Bunu da simülasyonun mantığı ortasında gerçekleştirir. Lakin simülasyon mantığının ortasında bunu yaparken “gerçek olanın” aksiliğinden hayli, o gerçekliğin görünüşüne ve onun dirençlerine temelde aksi bir tavır alır. ötürüsıyla çalışmalarındaki “medikalizasyon” imgelerinin sıklığı bu durumun tam da bir göstergesidir.
Sanatkarın üretimleri ister tabiat bilimlerinde olsun ister toplumsal bilimlerde isterse de sanat rejimi ortasında olsun hiç fark etmez, objektif bir niyetin kurumsallaşmasının önüne geçiyor. tıpkı vakitte dış gerçekliğin tek bir yanlışsız temsil biçimini, yalnızca şuurun bağımsız yapısı olacağı inancını benimsiyor. Kandinsky’nin dediği üzere: “Sanattaki bağlantılar, sadece dışsal forma dayalı değildir, mana iştirakine bağlıdır.”(2) Yonka’nın da sanatta asıl mana güttüğü nokta ise hiç bir otoriter baskıya ve hiç bir enformatik manipülasyona maruz kalmamış katışıksız şuurdur. Mondrian, Maleviç ve Yonka üzere sanatkarların ortak noktaları, farklı bir gerçeklik olarak sanat yapmak değildir. Asıl hedefleri ömür biçimlerini ve yeni bir hayatın biçimsel formlarını oluşturmaktır.
Notlar:
*PG ARKA GALLERY sitesinden alıntıdır.
- Uzlaşı Çağına Notlar, Jacques Ranciére, Çev. Didem Tuna, s.10, Sel Yayınları
- Sanatta Ruhsallık Üzerine, Wassily Kandinsky, Çev. Gülin Ekinci, s.16, Altıkırkbeş Yayınları