Pandemi tüm dünyada, neredeyse herkesi bir biçimde etkiledi. İnsan sıhhatini tehdit eden bir virüsün global yayılması ile bir biçimde insan hikayeleri de birbiriyle buluştu, dünyanın farklı köşelerinde ortak meselelerle boğuşuldu tahminen. Fakat pandemi, kimi bireyler için birden fazla vakit tansiyon ve tedirginlik, nadiren de olsa maceralarla örülü farklı kıssalar, farklı senaryolar manasına da geliyordu. Amerikalı müzisyen Bob Sauler’ın başından geçenler de güzel ve makus yanlarıyla gerçek bir pandemi macerası. Covid niçiniyle çalıştığı ülkeyi terk etmek zorunda kalıp, o sırada gidebildiği, hudutları açık olan tek ülke Türkiye’ye gelen Sauler, birinci defa geldiği bu ülkedeki zarurî ikameti sırasında kendini bir anda sahnelerde bulmuş. Dahası sanatçı Türkiye’de bir de albüm yayınlamış. Bob Sauler ile ABD’den Vietnam’a, oradan Singapur’a ve nihayet zarurî olarak Türkiye’ye uzanan farklı kıssasını konuştuk.
‘DOĞRUDAN UÇUŞUN OLDUĞU TEK ÜLKE TÜRKİYE’YDİ DİYE GELDİM’
Bu yıl yayınladığınız albümü tesadüfen keşfettik, derken sizi araştırınca karşımıza epey değişik bir hikaye çıktı. Bize, okurlarımıza niye ve nasıl Türkiye’de olduğunuzu, burada ne yaptığınızı anlatır mısınız?
2020’nin Ağustosundan beri Türkiye’deyim. Yani global pandeminin ortasından bu yana. Aslında Singapur’da çalışıyordum, bir yıllık bir mukavelem vardı. Sinapur’un en ünlü ve olağanüstü blues barlarından birinde sahne alıyordum. Niyetim, Singapur’da bir yıl çalışıp, para biriktirip, yaşadığım Vietnam’a dönmekti. Vietnam, ömrüm boyunca kendimi konutumda hissettiğim tek yer fakat orada müzik yaparak ömrümü kazanamıyordum. Bu niçinle daha düzgün paralar kazanabildiğim ülkelere gidip, bir süre oralarda, güzel yerlerde, etkinliklerde sahne alıp, âlâ de para kazanıp, biriktirip Vietnam’a dönüyordum. Singapur’daki mukavelemin bitmesine iki ay kala Covid tüm dünyayı vurdu. Derken Vietnam sonu kapatıldı ki o sıra çalışmaya devam ediyordum. Akabinde Singapur da kapanma sonucu aldı. Adeta sıkışıp kalmıştım. Bir daha sonraki ay, derken bir daha sonraki… Lakin ne sonlar açıldı ne de Singapur’daki karantina bitmiş oldu. Olağan ki kimse bunun ne kadar süreceğini bilmiyordu. hiç bir gelirimin olmadığı ve dünyanın en kıymetli kentlerinden birinde astronomik kiralar ödediğim 5 buçuk ayın sonunda Singapur hükümeti, o sırada çalışmayan tüm yabancıların ülkeyi terk etmesini istedi. Ülkeyi terk etmek zorunda olduğum günlerde, sonları açık olduğu için gidebileceğim, daha doğrusu Covid tedbirleri niçiniyle direkt uçuşun olduğu tek ülke Türkiye’ydi. Bir anda kendimi, daha evvel hiç gelmediğim İstanbul’da buldum. Bu ülkede kimseyi de tanımıyordum.
ABD’ye niye dönmediniz pekala?
Gitmek istemiyordum. O günlerde ABD Covid konusunda fazlaca makûs bir imtihan veriyordu, olay ve mevt sayıları çok yüksekti. Avrupa Birliği de kendi sonlarından ABD’ye giriş çıkışlar konusunda önemli kısıtlamalar getirmişti. bir süre İstanbul’da kaldım. Doğrusu tuhaf vakit içinderdı zira Türkiye’de de kapanmalar, kısıtlamalar başlamıştı. her neyse lakin, bir biçimde şahane beşerlerle tanıştım zira 30 yıldır müzik yaparak kazanıyorum hayatımı ve beşerlerle tanışma, iştirak kurma konusunda beni hayli geliştiren bir şey bu. esasen genel olarak insanları ve onlarla konuşmayı seviyorum. İstanbul’da sahne almak da istiyordum aslında fakat kapanmadan dolayı bu mümkün değildi. O sırada İstanbul’da tanıştığım bir arkadaşım vesilesiyle Bodrum’a geldim, zira o sırada Bodrum’da müzik yapılabiliyordu. Lakin ben gelir gelmez, alınan bir kararla Bodrum’da da sahne alınabilecek yerler kapandı. Ne yapacağımı bilemezken, orada tanıştığım bir seramik sanatkarı arkadaşıma yardım etmeye, onun asistanlığını yapmaya başladım. Kil hazırlıyor, taşıyor, gereçleri bir yerden bir yere gdolayıyordum. Fizikî bir işti yani. Birkaç haftanın akabinde bir öteki arkadaşım Gümüşlük’e gitmeyi önerdi. Otomobilden indiğim an kıyıda, ateşin başında oturmuş perküsyon çalan bir küme insan gördüm ve çabucak yanlarına gittim. Yanımda gitarım vardı, onlara o an eşlik etmeye başladım. Çok beğendiler ve sonraki gün beni oradaki bir caz kafede kendileriyle çalmaya davet ettiler. Canlı müzik bulunmasına şaşırmıştım, öbür hiç bir yerde yoktu zira. O ay boyunca nizamlı olarak ve sık sık orada sahne almaya başladım. Derken tüm ülkede bir daha kapanma kararları belirtildi ve natürel sahne aldığımız yer da kapandı.
Yani aslında 8 ya da 9 ay daha sonra birinci kere müzik yapmaya, sahneye çıkmaya başlamıştınız…
İşimi bir yıla yaklaşan bir vakittir yapmıyordum evet, tekrar çalmak fazlaca hoştu lakin daha hoş olan his, insanların yüzünde müzikle oluşan o hoş tabirleri yeniden bakılırsabilmekti. Eğlenen, müziğe eşlik eden insanların aldığı keyif, bu keyfe ortak olmak, buna vesile olmak, benim üzere daima sahne alan bir sanatçı, bir müzisyen için en değerli şey aslında.
‘SİNGAPUR’DAN GELDİĞİM İÇİN YANIMDA KAZAĞIM BİLE YOKTU’
Ve bu keyif dolu vakit, yeni bir kapanmayla bitmiş oldu. Siz, çabucak hemen bir ay evvel geldiğiniz bir köyde karşıladınız bu kapanmayı? Neler yaşadınız?
Denizin kıyısında, soğuk, sobası olmayan, eski ve epeyce rutubetli bir taş meskende kışın hayatta kalmaya çalıştım aslında. Singapur’dan bilinmeyen bir süre için gelmiştim, düşünün. Yanımda kışlık kıyafetler, bir kazak bile yoktu, buradaki dostlarım kıyafetlerini paylaştılar benimle. İçlerinden biri bir soba verdi mesela. Konuta dönememek, çalışamamak, para kazanamamak… Bu büyük bir buhrandı benim için. Ben de yapabileceğim tek şeyi yaptım, o meskende müzikler yazmaya başladım. 20 yıldır müzik yazmıyordum. Yaşadığım şeyler bana ilham verdi ve olağan ki oldukçaça vaktim vardı. Biroldukça müzik yazdım, o günden beri de yazıyorum.
Bunlar daha fazla bize anlattığınız bu maceraya dair müzikler sanırım.
Evet, aslında hepsi son bir, bir buçuk yılda yaşadıklarımla ilgili. Birincisi mesela, üç gün süren bir fırtınanın akabinde kıyıda yürürken mırıldanmaya başladığım bir müzik, ‘Lost at Sea’ (Denizde Kayboldum). Sevdiğini geride bırakıp denize açılan biz denizcinin müziği; aslında hiç ayrılmak istemeyen fakat para ve şöhret için denize açılan, derken fırtınaya tutulan ve gemisi parçalanan bir adamın hikayesi. Sonunda kendisine “Evimden niye ayrıldım ki?” diye soruyor. Benim, para kazanmak için konutum olan Vietnam’ı bırakıp Singapur’a gitmemin ve oradayken Covid fırtınasına yakalanmamın bir yansıması aslında.
Bu müzikleri, o şartlarda bir albüme dönüştürdünüz. Müzikalite açısından da çok başarılı, yüksek standartlı bir albüm olmuş üstelik. Nasıl oldu? Gümüşlük’ten hiç çıkmadan, o kaidelerde nasıl kaydettiniz albümü?
Buraya geldiğim gün, kıyıda tanıştığımı söylemiş olduğim insanlardan biriyle hayli yakın arkadaş olduk. Okay Aynur, kusursuz bir müzisyen, davulcu. Türkiye’nin en ünlü isimleriyle senelerca sahne almış, birkaç yıl evvel de Gümüşlük’e yerleşmiş. Okay, benim buradaki en yakın dayanağım, yoldaşım oldu. bir arada sahne aldık, alıyoruz. Albümü de birlikte yaptık. Okay’ın burada, meskeninde epeyce mütevazı bir stüdyosu var; gitarları, davulları ve vokalleri orada kaydettik. Başka enstrümanlar da farklı müzisyenlerin farklı kentlerdeki meskenlerinde ya da stüdyolarında kaydedilip bize gönderildi. Albümün miksi ve masteringi ABD’deki bir stüdyoda yapıldı.
Bir müzik için de burada, kıyıda dostlarla buluşup bir klip çektik. Çok eğlenceli bir gündü, klip de bir o kadar komik ve eğlenceli oldu bence. Albümü tanıtma fırsatım olamadı zira bunun için bir bütçem yoktu. Lakin o yahut bu türlü albümü dinleyenlerin yorumları beni fazlaca keyifli ediyor.
Bir sırt çantasıyla dünyayı dolaşmak, farklı ülkelerde müzik yaparak hayatta kalmak… Öykünüz biraz bu biçimdeymiş üzere duyulsa da sanırım bundan epeyce farklı. Yani Türkiye’de yaşadığınız tecrübe aslında sizin için de bir birinci, o denli değil mi?
Hiç o denli bir hayat yaşamadım aslında. Size anlattığım tecrübe, ömrümün en sıkıntı, en çetrefilli periyodu. hayatım boyunca bir müzisyen olarak para kazanmış olsam da, bunu epey sistemli bir biçimde yapıyordum. Öylesine bir ülkeye gitarımla gidip, birileriyle tanışıp orada kalmaya karar vermiyordum yani. Genelde tertipli kontratlarla, kesin olarak belirlenmiş müddetler için ve natürel uygun paralar kazanabileceğim itibarlı yerlere gidip, oralarda çalışıp akabinde konutuma dönüyordum. Örneğin, doğduğum, büyüdüğüm ABD’de olağanüstü bir tanınırlığım vardı ve sahiden çok âlâ bir gelir elde ediyordum müzik yaparak. Her vakit hayli keyif almasam da o ülke için de en düzgün sayılabilecek fiyatlarla sahne alıyordum. Klasik müzik ve caz alanlarında iki farklı üniversite eğitimi almıştım, her türlü müziği, her türlü aktiflikte, sahnede icra edebilecek bir yetkinliğe ulaşmıştım. Evet, konforlu bir hayat yaşıyordum lakin keyifli değildim. 8 yıl kadar evvel, kullanmadığım eşyalarla dolu bir konutu, sistemin bana öğretmeye çalıştığı toplumsal, kültürel, ekonomik bağımlılıklarla dolu bir ömrü, Amerikan üslubu tüketim kültürüne dayalı, aslında epeyce sıkıcı bir kelamda inançlı hayat şeklini istemediğime karar verdim ve Güneydoğu Asya’ya taşındım. Asya’da, epey daha az para kazandıracak olsa da yalnızca sevdiğim, tutkuyla bağlı olduğum işi yapmaya karar verdim. yıllar içerisinde oradaki bilinirliğimin de artması yardımıyla epey yeterli sahnelere çıkmaya, epey yeterli kontratlarla çalışmaya başladım. Yani hangi müziği yapacağıma karar verme, nerelerde çalacağımı seçme lüksüne kavuşmuş oldum. Lakin önceliğim daima, yapmak istediğim müziği yapmak, çalmak istediğim müzikleri çalmak oldu; para konusu sonrasındasında geldi daima. Sorunuza tekrar gelecek olursam; hayır, Türkiye’deki maceram üzere bir hayatı hiç yaşamadım bugüne dek. Son bir yıldır, sahip olduğum her şeyi kaybettim bir yandan. Gerçi artık geriye bakınca, “keşke birinci gençliğimden beri bu biçimde yaşasaymışım” da diyorum.
Bodrum’da dinleyici nasıl karşıladı sizi?
Farklı yerlerde çaldık şimdiye kadar ve natürel hayli farklı dinleyicilere. Hepsi mükemmeldi. Çok sıcak, etkileşimli, heyecanlı dinleyicilerimiz oldu her yerde. Eğlenmeyi seven, bizim çaldığımız müziklerle dans eden, bizi de memnun eden dinleyiciler… Çaldığımız birtakım yerlerin işletmecileri, orada birinci sefer bizim müziğimizle dans edildiğini söylemiş oldu mesela. Bu biraz da bizim yaptığımız müziğin biçimiyle, ancak sanırım en hayli sahnedekiler olarak bizimle ilgili. Sistematik bir sahnemiz yok, kendimizi, müziği özgür bırakıyoruz, doğaçlamalara açık, sadece müziği sevdiği için müzik yapan insanlarız. Bu da dinleyiciye yansıyor.
Türkçe müzik öğrenebildiniz mi?
Farklı kümelerde, Türkçe söyleyen solistlere çalıyorum lakin kendim çabucak hemen Türkçe’ye alışamadım. Evvel lisanı nitekim duymam gerekiyor, bu niçinle etrafımda Türkçe konuşan herkesi dinliyorum, sözleri, sesleri taklit etmeye çalışıyorum. Lakin lisanla yeni tanıştığınızda çabucak hemen ağız ve lisan kaslarınız bile buna hazır olmuyor. Birtakım sözleri söylemeye çalışsam da kimse ne demek istediğimi anlamıyor. Bir lisanla sahiden tanışmak, onu öğrenmek yıllar alır gibime geliyor.
Türkçe öğrenmenize yetecek o yılları Türkiye’de mi geçireceksiniz pekala?
Emin değilim. Oturma müsaademi bir yıl daha uzattım, burayı fazlaca seviyorum, Gümüşlük’e aşık oldum. Buradaki dostlarıma da fazlaca bağlandım. Lakin biraz evvel dediğim üzere, kendimi yetiştirdiğim ve alıştığım hayat stili bu değil. Her şey umarım olağana döndüğünde, bir daha Güneydoğu Asya’ya gidip, âlâ mukavelelerle güzel sahnelerde çalmak istiyorum. En büyük hayalim ise, yılın yarısını, bahar ve yaz aylarını Türkiye’de, Gümüşlük’te geçirip, burada kış mevsimi olduğunda Asya’ya gidip yılın yarısında orada çalışmak. Umarım bunu gerçekleştirebilirim.
ABD’yi planlarınız içinde hiç saymıyorsunuz…
Orada annem, babam, kardeşlerim, yani epeyce özlediğim bir ailem var lakin Amerika’nın bana sunduğu ömrü istemiyorum. Ayrıyeten, tüm bu yılların üzerine, yaşanan bir global krizin akabinde pes edip ABD’ye dönmeyi bir mağlubiyet sayabilirim, bu da beni hem ruhsal olarak, birebir vakitte müziğim açısından olumsuz tesirler.
‘DOĞRUDAN UÇUŞUN OLDUĞU TEK ÜLKE TÜRKİYE’YDİ DİYE GELDİM’
Bu yıl yayınladığınız albümü tesadüfen keşfettik, derken sizi araştırınca karşımıza epey değişik bir hikaye çıktı. Bize, okurlarımıza niye ve nasıl Türkiye’de olduğunuzu, burada ne yaptığınızı anlatır mısınız?
2020’nin Ağustosundan beri Türkiye’deyim. Yani global pandeminin ortasından bu yana. Aslında Singapur’da çalışıyordum, bir yıllık bir mukavelem vardı. Sinapur’un en ünlü ve olağanüstü blues barlarından birinde sahne alıyordum. Niyetim, Singapur’da bir yıl çalışıp, para biriktirip, yaşadığım Vietnam’a dönmekti. Vietnam, ömrüm boyunca kendimi konutumda hissettiğim tek yer fakat orada müzik yaparak ömrümü kazanamıyordum. Bu niçinle daha düzgün paralar kazanabildiğim ülkelere gidip, bir süre oralarda, güzel yerlerde, etkinliklerde sahne alıp, âlâ de para kazanıp, biriktirip Vietnam’a dönüyordum. Singapur’daki mukavelemin bitmesine iki ay kala Covid tüm dünyayı vurdu. Derken Vietnam sonu kapatıldı ki o sıra çalışmaya devam ediyordum. Akabinde Singapur da kapanma sonucu aldı. Adeta sıkışıp kalmıştım. Bir daha sonraki ay, derken bir daha sonraki… Lakin ne sonlar açıldı ne de Singapur’daki karantina bitmiş oldu. Olağan ki kimse bunun ne kadar süreceğini bilmiyordu. hiç bir gelirimin olmadığı ve dünyanın en kıymetli kentlerinden birinde astronomik kiralar ödediğim 5 buçuk ayın sonunda Singapur hükümeti, o sırada çalışmayan tüm yabancıların ülkeyi terk etmesini istedi. Ülkeyi terk etmek zorunda olduğum günlerde, sonları açık olduğu için gidebileceğim, daha doğrusu Covid tedbirleri niçiniyle direkt uçuşun olduğu tek ülke Türkiye’ydi. Bir anda kendimi, daha evvel hiç gelmediğim İstanbul’da buldum. Bu ülkede kimseyi de tanımıyordum.
ABD’ye niye dönmediniz pekala?
Gitmek istemiyordum. O günlerde ABD Covid konusunda fazlaca makûs bir imtihan veriyordu, olay ve mevt sayıları çok yüksekti. Avrupa Birliği de kendi sonlarından ABD’ye giriş çıkışlar konusunda önemli kısıtlamalar getirmişti. bir süre İstanbul’da kaldım. Doğrusu tuhaf vakit içinderdı zira Türkiye’de de kapanmalar, kısıtlamalar başlamıştı. her neyse lakin, bir biçimde şahane beşerlerle tanıştım zira 30 yıldır müzik yaparak kazanıyorum hayatımı ve beşerlerle tanışma, iştirak kurma konusunda beni hayli geliştiren bir şey bu. esasen genel olarak insanları ve onlarla konuşmayı seviyorum. İstanbul’da sahne almak da istiyordum aslında fakat kapanmadan dolayı bu mümkün değildi. O sırada İstanbul’da tanıştığım bir arkadaşım vesilesiyle Bodrum’a geldim, zira o sırada Bodrum’da müzik yapılabiliyordu. Lakin ben gelir gelmez, alınan bir kararla Bodrum’da da sahne alınabilecek yerler kapandı. Ne yapacağımı bilemezken, orada tanıştığım bir seramik sanatkarı arkadaşıma yardım etmeye, onun asistanlığını yapmaya başladım. Kil hazırlıyor, taşıyor, gereçleri bir yerden bir yere gdolayıyordum. Fizikî bir işti yani. Birkaç haftanın akabinde bir öteki arkadaşım Gümüşlük’e gitmeyi önerdi. Otomobilden indiğim an kıyıda, ateşin başında oturmuş perküsyon çalan bir küme insan gördüm ve çabucak yanlarına gittim. Yanımda gitarım vardı, onlara o an eşlik etmeye başladım. Çok beğendiler ve sonraki gün beni oradaki bir caz kafede kendileriyle çalmaya davet ettiler. Canlı müzik bulunmasına şaşırmıştım, öbür hiç bir yerde yoktu zira. O ay boyunca nizamlı olarak ve sık sık orada sahne almaya başladım. Derken tüm ülkede bir daha kapanma kararları belirtildi ve natürel sahne aldığımız yer da kapandı.
Yani aslında 8 ya da 9 ay daha sonra birinci kere müzik yapmaya, sahneye çıkmaya başlamıştınız…
İşimi bir yıla yaklaşan bir vakittir yapmıyordum evet, tekrar çalmak fazlaca hoştu lakin daha hoş olan his, insanların yüzünde müzikle oluşan o hoş tabirleri yeniden bakılırsabilmekti. Eğlenen, müziğe eşlik eden insanların aldığı keyif, bu keyfe ortak olmak, buna vesile olmak, benim üzere daima sahne alan bir sanatçı, bir müzisyen için en değerli şey aslında.
‘SİNGAPUR’DAN GELDİĞİM İÇİN YANIMDA KAZAĞIM BİLE YOKTU’
Ve bu keyif dolu vakit, yeni bir kapanmayla bitmiş oldu. Siz, çabucak hemen bir ay evvel geldiğiniz bir köyde karşıladınız bu kapanmayı? Neler yaşadınız?
Denizin kıyısında, soğuk, sobası olmayan, eski ve epeyce rutubetli bir taş meskende kışın hayatta kalmaya çalıştım aslında. Singapur’dan bilinmeyen bir süre için gelmiştim, düşünün. Yanımda kışlık kıyafetler, bir kazak bile yoktu, buradaki dostlarım kıyafetlerini paylaştılar benimle. İçlerinden biri bir soba verdi mesela. Konuta dönememek, çalışamamak, para kazanamamak… Bu büyük bir buhrandı benim için. Ben de yapabileceğim tek şeyi yaptım, o meskende müzikler yazmaya başladım. 20 yıldır müzik yazmıyordum. Yaşadığım şeyler bana ilham verdi ve olağan ki oldukçaça vaktim vardı. Biroldukça müzik yazdım, o günden beri de yazıyorum.
Bunlar daha fazla bize anlattığınız bu maceraya dair müzikler sanırım.
Evet, aslında hepsi son bir, bir buçuk yılda yaşadıklarımla ilgili. Birincisi mesela, üç gün süren bir fırtınanın akabinde kıyıda yürürken mırıldanmaya başladığım bir müzik, ‘Lost at Sea’ (Denizde Kayboldum). Sevdiğini geride bırakıp denize açılan biz denizcinin müziği; aslında hiç ayrılmak istemeyen fakat para ve şöhret için denize açılan, derken fırtınaya tutulan ve gemisi parçalanan bir adamın hikayesi. Sonunda kendisine “Evimden niye ayrıldım ki?” diye soruyor. Benim, para kazanmak için konutum olan Vietnam’ı bırakıp Singapur’a gitmemin ve oradayken Covid fırtınasına yakalanmamın bir yansıması aslında.
Bu müzikleri, o şartlarda bir albüme dönüştürdünüz. Müzikalite açısından da çok başarılı, yüksek standartlı bir albüm olmuş üstelik. Nasıl oldu? Gümüşlük’ten hiç çıkmadan, o kaidelerde nasıl kaydettiniz albümü?
Buraya geldiğim gün, kıyıda tanıştığımı söylemiş olduğim insanlardan biriyle hayli yakın arkadaş olduk. Okay Aynur, kusursuz bir müzisyen, davulcu. Türkiye’nin en ünlü isimleriyle senelerca sahne almış, birkaç yıl evvel de Gümüşlük’e yerleşmiş. Okay, benim buradaki en yakın dayanağım, yoldaşım oldu. bir arada sahne aldık, alıyoruz. Albümü de birlikte yaptık. Okay’ın burada, meskeninde epeyce mütevazı bir stüdyosu var; gitarları, davulları ve vokalleri orada kaydettik. Başka enstrümanlar da farklı müzisyenlerin farklı kentlerdeki meskenlerinde ya da stüdyolarında kaydedilip bize gönderildi. Albümün miksi ve masteringi ABD’deki bir stüdyoda yapıldı.
Bir müzik için de burada, kıyıda dostlarla buluşup bir klip çektik. Çok eğlenceli bir gündü, klip de bir o kadar komik ve eğlenceli oldu bence. Albümü tanıtma fırsatım olamadı zira bunun için bir bütçem yoktu. Lakin o yahut bu türlü albümü dinleyenlerin yorumları beni fazlaca keyifli ediyor.
Bir sırt çantasıyla dünyayı dolaşmak, farklı ülkelerde müzik yaparak hayatta kalmak… Öykünüz biraz bu biçimdeymiş üzere duyulsa da sanırım bundan epeyce farklı. Yani Türkiye’de yaşadığınız tecrübe aslında sizin için de bir birinci, o denli değil mi?
Hiç o denli bir hayat yaşamadım aslında. Size anlattığım tecrübe, ömrümün en sıkıntı, en çetrefilli periyodu. hayatım boyunca bir müzisyen olarak para kazanmış olsam da, bunu epey sistemli bir biçimde yapıyordum. Öylesine bir ülkeye gitarımla gidip, birileriyle tanışıp orada kalmaya karar vermiyordum yani. Genelde tertipli kontratlarla, kesin olarak belirlenmiş müddetler için ve natürel uygun paralar kazanabileceğim itibarlı yerlere gidip, oralarda çalışıp akabinde konutuma dönüyordum. Örneğin, doğduğum, büyüdüğüm ABD’de olağanüstü bir tanınırlığım vardı ve sahiden çok âlâ bir gelir elde ediyordum müzik yaparak. Her vakit hayli keyif almasam da o ülke için de en düzgün sayılabilecek fiyatlarla sahne alıyordum. Klasik müzik ve caz alanlarında iki farklı üniversite eğitimi almıştım, her türlü müziği, her türlü aktiflikte, sahnede icra edebilecek bir yetkinliğe ulaşmıştım. Evet, konforlu bir hayat yaşıyordum lakin keyifli değildim. 8 yıl kadar evvel, kullanmadığım eşyalarla dolu bir konutu, sistemin bana öğretmeye çalıştığı toplumsal, kültürel, ekonomik bağımlılıklarla dolu bir ömrü, Amerikan üslubu tüketim kültürüne dayalı, aslında epeyce sıkıcı bir kelamda inançlı hayat şeklini istemediğime karar verdim ve Güneydoğu Asya’ya taşındım. Asya’da, epey daha az para kazandıracak olsa da yalnızca sevdiğim, tutkuyla bağlı olduğum işi yapmaya karar verdim. yıllar içerisinde oradaki bilinirliğimin de artması yardımıyla epey yeterli sahnelere çıkmaya, epey yeterli kontratlarla çalışmaya başladım. Yani hangi müziği yapacağıma karar verme, nerelerde çalacağımı seçme lüksüne kavuşmuş oldum. Lakin önceliğim daima, yapmak istediğim müziği yapmak, çalmak istediğim müzikleri çalmak oldu; para konusu sonrasındasında geldi daima. Sorunuza tekrar gelecek olursam; hayır, Türkiye’deki maceram üzere bir hayatı hiç yaşamadım bugüne dek. Son bir yıldır, sahip olduğum her şeyi kaybettim bir yandan. Gerçi artık geriye bakınca, “keşke birinci gençliğimden beri bu biçimde yaşasaymışım” da diyorum.
Bodrum’da dinleyici nasıl karşıladı sizi?
Farklı yerlerde çaldık şimdiye kadar ve natürel hayli farklı dinleyicilere. Hepsi mükemmeldi. Çok sıcak, etkileşimli, heyecanlı dinleyicilerimiz oldu her yerde. Eğlenmeyi seven, bizim çaldığımız müziklerle dans eden, bizi de memnun eden dinleyiciler… Çaldığımız birtakım yerlerin işletmecileri, orada birinci sefer bizim müziğimizle dans edildiğini söylemiş oldu mesela. Bu biraz da bizim yaptığımız müziğin biçimiyle, ancak sanırım en hayli sahnedekiler olarak bizimle ilgili. Sistematik bir sahnemiz yok, kendimizi, müziği özgür bırakıyoruz, doğaçlamalara açık, sadece müziği sevdiği için müzik yapan insanlarız. Bu da dinleyiciye yansıyor.
Türkçe müzik öğrenebildiniz mi?
Farklı kümelerde, Türkçe söyleyen solistlere çalıyorum lakin kendim çabucak hemen Türkçe’ye alışamadım. Evvel lisanı nitekim duymam gerekiyor, bu niçinle etrafımda Türkçe konuşan herkesi dinliyorum, sözleri, sesleri taklit etmeye çalışıyorum. Lakin lisanla yeni tanıştığınızda çabucak hemen ağız ve lisan kaslarınız bile buna hazır olmuyor. Birtakım sözleri söylemeye çalışsam da kimse ne demek istediğimi anlamıyor. Bir lisanla sahiden tanışmak, onu öğrenmek yıllar alır gibime geliyor.
Türkçe öğrenmenize yetecek o yılları Türkiye’de mi geçireceksiniz pekala?
Emin değilim. Oturma müsaademi bir yıl daha uzattım, burayı fazlaca seviyorum, Gümüşlük’e aşık oldum. Buradaki dostlarıma da fazlaca bağlandım. Lakin biraz evvel dediğim üzere, kendimi yetiştirdiğim ve alıştığım hayat stili bu değil. Her şey umarım olağana döndüğünde, bir daha Güneydoğu Asya’ya gidip, âlâ mukavelelerle güzel sahnelerde çalmak istiyorum. En büyük hayalim ise, yılın yarısını, bahar ve yaz aylarını Türkiye’de, Gümüşlük’te geçirip, burada kış mevsimi olduğunda Asya’ya gidip yılın yarısında orada çalışmak. Umarım bunu gerçekleştirebilirim.
ABD’yi planlarınız içinde hiç saymıyorsunuz…
Orada annem, babam, kardeşlerim, yani epeyce özlediğim bir ailem var lakin Amerika’nın bana sunduğu ömrü istemiyorum. Ayrıyeten, tüm bu yılların üzerine, yaşanan bir global krizin akabinde pes edip ABD’ye dönmeyi bir mağlubiyet sayabilirim, bu da beni hem ruhsal olarak, birebir vakitte müziğim açısından olumsuz tesirler.